وقتی یادمی گیریم سفر خود را به جای درد و درماندگی با شور و اشتیاق تغذیه کنیم, همان ابزاری که ما را از آستانۀ مرگ بیرون کشیدند می توانند برایمان معجزات نامحدودی به ارمغان آورند. درفرایند بهبودی تحولی برای تک تک مان اتفاق می افتد که ما طی یک لحظۀ غیرقابل توصیف از درماندگی به شورو اشتیاق می رسیم. در آنجایی که انگیزۀ ما سابقأ ترس از درد کشیدن بیشتر بود, به تدریج در کشمکش هایمان فرصت های جدیدی برای رشد می یابیم و تمایل پیدا می کنیم انگیزۀ خود را برای پیشرفت, از ترس به امید تغییر دهیم.
ممکن است این اولین بیداری مان نباشد, اما واضح است که روح مان نسبت به احتمالات جدیدی بیدار گشته است. ایمان داشتن به فرایند بدین معنی است که حتی اگر فکر کنیم به آنجایی که درنظرداشتیم نرفته ایم, درحال حرکت به سمت درستی می باشیم. با چالش های بزرگتری مقابله می کنیم, برروی ارزشهایی که تا به حال نداشتیم پافشاری می کنیم و حتی زمانی که تحمل آنها بسیار سنگین به نظرمی آید, نسبت به مسئولیت هایمان متعهد باقی می مانیم. یاد می گیریم نیروی برترمان کمک می کند تا آنچه را که خودمان نمی توانیم انجام دهیم, به انجام برسانیم اما او آنچه را که خودمان بتوانیم انجام دهیم, برایمان انجام نخواهد داد.
پی بردن به این مسئله که ما واقعأ چقدر می توانیم کارانجام دهیم, برایمان شگفت آور خواهد بود. زمانی که دست از تلاش برای کنترل چیزهایی که درمقابل آنها عاجز هستیم برمی داریم, به نقاط قوت خود و همچنین چگونگی استفاده از آنها برای ایجاد تغییر درخودمان و دنیای اطرافمان, پی می بریم
درباره این سایت